وبينار آموزش جامع درمان نگهدارنده با متادون - MMT (کد دوم)
خصوصیت اصلی وابستگی به مواد افیونی از دست دادن کنترل بر روی مصرف و تداوم مصرف علیرغم مواجهه با مشکالت سالمتی، خانوادگی، شغلی و قانونی مرتبط است. در وابستگی به مواد، مصرف مواد به اولویت اصلی زندگی فرد تبدیل می شود. در واقع می توان گفت در اعتیاد مصرف مواد تبدیل به تنها منبع کسب لذّت و رضایت در زندگی فرد میشود. مواد در مغز از طریق سیستم هایی اثر خود را اعمال میکند که در اصل برای پاسخ به محرکهایی طراحی شده اند که کارشان حفظ بقای گونه محسوب می شود. در اعتیاد به مواد رفتارهای موادجویانه برای فرد به صورت غیرعادی (ارزش بقاء) پیدا می کند. این موضوع فرد را به لغزش و عود تا مدتها پس از قطع مصرف مواد آسیب پذیر میکند و اساس طبیعت مزمن و عودکننده وابستگی به مواد را تشکیل می دهد. درمان نگهدارنده با داروهای آگونیست اُپیوئیدی عبارتست از جایگزینسازی مصرف مواد مخدر افیونی غیرمجاز بیمار با یک داروی آگونیست اُپیوئیدی مورد تأیید. درمان نگهدارنده در صورتی که درست اجرا شود باعث بهبودی روانی پایدار در مراجع شده و او را از آسیبهای روانی ناشی از اعتیاد می رهاند. به طور خلاصه می توان گفت که ایجاد علائم روانی مرتبط با اعتیاد از یک سو و عوارض فیزیولوژیک مرتبط با مصرف مواد مخدر از سوی دیگر دو مقوله نسبتاً مستقل هستند. متادون و بوپرنورفین و سایر آگونیستهایی که در درمان نگهدارنده رایج هستند قدرت اعتیادزایی روانی پایینی دارند، اما لزوماً قدرت کمی در ایجاد وابستگی فیزیولوژیک و تحمل نداشته و اتفاقاً در مواردی چون متادون توان آنها در ایجاد تحمل و وابستگی جسمی بسیار برجسته است. برعکس مواد مخدر غیرمجازی مانند هرویین و کِراک-هرویین قدرت اعتیادزایی باالیی دارند اما قدرت ایجاد تحمل در آنها و عالیم محرومیت ناشی از قطع مصرف ممکن است از متادون کمتر یاشد.
